سفرهای استانی محمود احمدی نژاد، رییس جمهوری در حالی در همان ابتدای دوره اول ریاست جمهوری وی در سال 84 آغاز شد که در همان شروع، موافقان و مخالفان بسیاری را به واکنش واداشته بود. موافقان این تصمیم بدیع، با استناد به سخنان رییس جمهوری - که رییس جمهور، رییس جمهور همه ایران است نه فقط تهران- این اقدام را باعث توزیع هرچه عادلانه تر ثروت و امکانات در جامعه می دانستند و در مقابل، استدلال مخالفان نیز تحمیل هزینه های سنگین و اضافی بر مملکت بود و از نظر آنها، این هزینه ها می توانست در سراسر کشور توزیع شود بی آنکه نیاز به حضور تمام اعضای هیات دولت در استان ها احساس شود.
چند سفر استانی در چند سال؟
با توجه به وجود سی استان در کشور در سال 84 و اضافه شدن استان سی و یکم (البرز) در سال 88 یعنی در دور سوم سفرهای استانی، و اینکه به نظر می رسد دولت از همان ابتدا برگزاری چهار دور سفر استانی در 8 سال را برنامه ریزی کرده بود، در مجموع باید 122 سفر استانی در 8 سال انجام می شد. از این تعداد، صد سفر تا اردیبهشت ماه 1391 انجام شد و پس از آن سفرهای استانی به خوابی طولانی مدت رفت تا سرانجام با وقفه ای تقریبا یکساله در 22 فروردین 1392، در حالی که دقیقا 64 روز تا انتخابات ریاست جمهوری یازدهم و 114 روز تا پایان عمر دولت دهم باقی مانده بود، برگزاری سفرهای باقیمانده از سر گرفته شود.
با یک حساب سرانگشتی می شد دریافت که اگر برای هر سفر استانی با احتساب زمان بین دو سفر، فقط پنج روز هم در نظر گرفته شود، 110 روز برای انجام 22 سفر باقی مانده وقت نیاز بود و از این رو، دولت –در صورتی که قصد داشت سفرها را پیش از پایان دوره کاری خود به اتمام برساند-، تنها چهار روز وقت آزاد برای خود گذاشته بود!
روزی که محمود احمدی نژاد در آغاز شکل گیری دولت اولش در سال 84 به طور رسمی از تریبون مجلس اعلام کرد با وزیران دولت نهم هیچ تعارفی ندارد و در صورتی که از عملکردشان راضی نباشد از کار برکنار می شوند،